(fragmenty z Dzieł)
DROGA NA GÓRĘ KARMEL
DGK II 8,6. Kontemplację, w której rozum ma najwyższe poznanie Boga, nazywa się teologią mistyczną, czyli tajemną wiedzą o Bogu. Jest bowiem tajemna dla rozumu, który ją przyjmuje. Stąd też św. Dionizy nazywa ją promieniem ciemności. Do niej też odnoszą się słowa proroka Barucha: „Szukający mądrości nie poznali ani nie pamiętali ścieżek jej” (Ba 3, 23). Jasne jest przeto, że rozum, aby mógł złączyć się z Bogiem, musi oślepnąć dla wszystkich ścieżek, po których iść może.

Marek Chmielewski
Wykładowca KUL w Lublinie.

1. Uściślenie pojęć

Centralnym pojęciem niniejszej refleksji jest “duchowość”, przez którą - najogólniej biorąc -rozumiemy “[...] życie w Chrystusie, życie według Ducha Świętego, [...] to znaczy konkretny wzór relacji z Bogiem i ze środowiskiem [...]” (VC 93), a więc styl życia Ewangelią w określonej sytuacji społeczno-historycznej, zgodnie z wiarą i doświadczeniem Kościoła.

Analizy katolicyzmu w Polsce skupiają się zazwyczaj na sekularyzacji i erozji chrześcijańskich norm moralnych, zwłaszcza wśród młodzieży, a katolicyzm polski przedstawiany jest jako powierzchowny, wybiórczy i niekonsekwentny. Pomija się natomiast grupę katolików "gorliwych"...

Ich liczba powinna być niebagatelna, zważywszy, że 91-92 proc. ankietowanych określa się jako wierzący lub głęboko wierzący. Są to katolicy, którzy starają się żyć radykalnie Ewangelią w życiu codziennym, w rodzinach, w społecznościach lokalnych, wykonując konkretne zawody.

Z siostrą Marią Magdaleną Karmelitanką Bosą rozmawia Maciej Skubij
Maciej Skubij - Zacznijmy najpierw od tego, czym w ogóle jest Karmel i jaki jest jego charyzmat.
S. Maria Magdalena - Można powiedzieć, że charyzmatem Karmelu jest nieustanna modlitwa. Modlitwa, która jest środkiem do zjednoczenia z Bogiem. Głównym celem Karmelu i tych, którzy żyją tym charyzmatem jest dążenie do owego zjednoczenia przez tę modlitwę w intencjach Kościoła, kapłanów, najuboższych, Świata i jego nędzy, którą każdy z nas w sobie nosi.

Słowo doświadczenie w odniesieniu do Boga, stosowane przez człowieka na wyrażenie swego kontaktu z Bogiem, nie jest w pełni adekwatne. Doświadczenie, bowiem podsuwa treści doświadczone przez zmysły, uczucia; pozwala ono przedmiot poznawany wymierzyć, zważyć, dotknąć i, w oparciu o te dane, określić. Doświadczenie Boga, szczególnie mistyczne, oznacza świadomość człowieka, że jest on w bezpośrednim kontakcie z Bogiem. On wie i ten fakt zdecydowanie wpływa na jego życie: sprawia on bardziej zdecydowane związanie się z Bogiem, obejmuje całe jego życie.

Czy istnieje gdziekolwiek piękniejsza rzeczywistość i jednocześnie przyszłość dla człowieka niż komunia z Bogiem?
Dla wierzącego nie istnieje.

Tymi słowami rozpoczyna o. Jerzy Gogola OCD swoją Teologię komunii z Bogiem podręcznik o życiu duchowym. Chcemy w tym roku przyjrzeć się życiu duchowemu, jakie być może jest już naszym udziałem, a na pewno, do prowadzenia którego jesteśmy wszyscy powołani.

O. Jerzy Wiesław Gogola OCD
Autor jest prof. teologii duchowości i kierownikiem katedry historii duchowości na Wydz. Teologicznym PAT w Krakowie oraz dyrektorem Karmelitańskiego Instytutu Duchowości w Krakowie.

I. Teologiczne środowisko chrześcijańskiej mistyki
Chrześcijańskiej mistyki nie można utożsamiać z doświadczeniami o charakterze psychiczno-emocjonalnym, w rodzaju widzeń, ekstaz, zachwytów, itp., chociaż one zwykle jej towarzyszą. Uprzedzenie do mistyki pochodzi w dużej mierze z identyfikowania jej z wymienionymi zjawiskami. Studium wielkich mistyków chrześcijańskich jednoznacznie prowadzi do wniosku, że żadne doświadczenie o charakterze psychologicznym nie może adekwatnie określić mistyki.

Stąd do miłości
Współczesny człowiek, wraz ze swymi niepokojami i obawami o przyszłość, odczuwa coraz głębiej swoiste zagubienie. Może dlatego fenomenem ostatnich lat jest rosnące zainteresowanie medytacją? Jest ona nie tylko najgłębszą ludzką potrzebą, ale i szansą ratunku przed licznymi zagrożeniami, jakie niesie dla człowieka cywilizacja.    

Prof. Jesus Castellano Cervera OCD
Autor pracuje w Papieskim Instytucie "Teresianum" w Rzymie

Kościół trzeciego tysiąclecia, wezwany przez Chrystusa — za pośrednictwem nauczania Jana Pawła II — aby «wypłynął na głębię», poddaje się łagodnym i nieomylnym tchnieniom Ducha Świętego, który prowadzi go wszędzie — zarówno na wyżyny kontemplacji, jak i na głębie tajemnicy, na rozległe przestrzenie mądrości i na szlak świętości.