O. Adam Schulz SJ
Przewodniczący ORRK

Jakie owoce przyniosło spotkanie kongresowe?

1. Pogłębienie zrozumienia, czym są ruchy i stowarzyszenia w Kościele po II Soborze Watykańskim oraz jakie jest ich znaczenie dla rozwoju samego Kościoła.

2. Umocnienie jedności pomiędzy ruchami i stowarzyszeniami.
Jedność w Kościele, której nie można sprowadzić jedynie do jedności panującej w świeckiej organizacji, czy instytucji. Jedność będącą o wiele głębszą i szerszą niż jedność instytucjonalna i na dłuższą metę skuteczniejszą, szanującą bogactwo charyzmatów, dróg formacji, sposobów ewangelizacji i apostolstwa, a z drugiej strony prowadzącą do współpracy w konkretnych pracach, zadaniach.

 

Duch Święty jest Duchem nieskończonej różnorodności, ale jednocześnie Duchem współpracy, współdziałania tego bogactwa na rzecz dobra wspólnego. Samo przygotowywanie spotkania kongresowego było już świadectwem współpracy między ruchami. Jak uczy doświadczenie, poznawanie innych ruchów, dróg formacji może stawać się ważnym środkiem rozwoju tożsamości oraz charyzmatu poszczególnych ruchów czy stowarzyszeń.

3. Zdynamizowanie działalności ruchów i stowarzyszeń.
Było to spotkanie cenne dla samych ruchów i stowarzyszeń, gdyż każdy z nich przygotowywał się merytorycznie do tego spotkania poprzez pracę formacyjną przed Kongresem, trwającą ponad pół roku, oraz do prezentacji swojego ruchu. Wydano wiele materiałów informacyjnych o ruchach.

4. Spotkanie formacyjne dla liderów ruchów.
Kongres stał się spotkaniem formacyjnym dla samych liderów ruchów; zarówno referaty biskupa Cordesa oraz wypowiedzi Prymasa Polski, Nuncjusza Apostolskiego, biskupa Pieronka i p. Gronkiewicz-Waltz, jak i wspólna modlitwa, praca w grupach – mam nadzieję – zmobilizowały liderów wewnętrznie, eklezjalnie oraz apostolsko. Formacja liderów choć nie była wyszczególniona w programie Kongresu jako jego cel, stała się bardzo ważnym elementem tego spotkania.

5. Spotkanie głębiej zakorzeniające ruchy i stowarzyszenia w Kościele Polskim.
Ważnym owocem stało się pełne uznanie ruchów i stowarzyszeń za jeden z trwałych elementów życia Kościoła w Polsce, a zarazem dokonało się zakorzenienie ruchów i stowarzyszeń w Kościele.
Ojciec Św.: „Napawa mnie radością rozkwit ruchów i stowarzyszeń katolickich w mojej Ojczyźnie.”
Prymas Polski: „Jesteśmy pod wrażeniem działania Ducha Świętego. Chciałbym, abyście wy, bracia świeccy, uświadomili sobie, że i na was spoczął Duch Święty, by każdy działał w określonym kierunku, który nazywamy ruchem.”
Nuncjusz Apostolski w Polsce: „Zawierzając Bogu owoce kończącego się I Kongresu Ruchów Katolickich - zachęcam Was, Najmilsi, abyście w jedności i pod przewodnictwem waszych Pasterzy realizowali wspólną misję, z tymi wszystkimi, którzy mają być może inne doświadczenia życia kościelnego. I bądźcie pewni, że Kościół potrzebuje Was i Waszego wielkodusznego świadectwa.”
Biskup Pieronek: „Jak widać rola ruchów i stowarzyszeń jest w Kościele ogromna, zaś w dzisiejszej sytuacji polskiego społeczeństwa niezastąpiona. Wierni zrzeszeni w ruchach dokonują pierwszego, zasadniczego kroku, przełamując apatię, bierność ludzką, która w Kościele oznacza martwotę i prowadzi do pogaństwa.”

6. Kongres wnosi wiele nowych inspiracji do przemyśleń w dziedzinie pastoralnej.
„Otwarło się dla Kościoła bardzo ważne i nowe poniekąd pole działania. Trzeba w tej dziedzinie nadrobić zaległości, trzeba się wiele uczyć i zdobywać nowe doświadczenia, a to dotyczy nie tylko świeckich, ale także duszpasterzy” (Ojciec Święty do uczestników Kongresu).
Przesłanie Ojca Świętego, jak i wypowiedź biskupa Cordesa – mamy nadzieję – pobudzą nie tylko liderów ruchów i stowarzyszeń, ale i duszpasterzy, jak dziś i jutro ma wyglądać miejsce ruchów i stowarzyszeń w Kościele i społeczeństwie polskim. Jak ma wyglądać praca w parafii, diecezji, uwzględniająca działalność ruchów, różnych stowarzyszeń, grup, wspólnot?

7. Uczenie się współpracy opartej na poszanowaniu różnorodności darów, charyzmatów, stylów, prowadzenie apostolstwa i ewangelizacji. Doświadczeniem uczestników stały się słowa św. Pawła: „Różne są dary, lecz jeden Duch”, a więc jedność nie unifikująca, ale szanująca różnice, prowadząca jednak do współpracy w konkretnych działaniach. Zdynamizowanie rozwoju ruchów inspiruje również do poszukiwania realizacji współpracy między nimi w myśl słów Jezusa Chrystusa: „Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które mi dałeś, aby tak jak my stanowili jedno” (J 17,11).

8. Spotkanie stało się ważnym wkładem w pracę II Synodu Plenarnego, szczególnie do problemu odczytania miejsca i roli ruchów i stowarzyszeń w Kościele i społeczeństwie w Polsce.

9. Od ewangelizacji osoby do ewangelizacji społeczności.
W czasie spotkania kongresowego bardzo wyraźnie zarysowała się potrzeba poszerzenia obszarów ewangelizacji od ewangelizacji serca człowieka do ewangelizacji społeczności, struktur społecznych – było to w czasie Kongresu mocno akcentowane zarówno przez prelegentów, jak i samych uczestników. Chodzi o odważniejsze podjęcie apostolatu w życiu społecznym, publicznym, w nowym nurcie integrującym rozwój życia duchowego z profesjonalnym zaangażowaniem w życie społeczne.

10. Wkład Kongresu w Rok Rodziny.
Kongres stał się miejscem wymiany doświadczeń, szczególnie ruchów rodzinnych i obrony życia, refleksji nad tym jak wygląda formacja rodziny oraz podkreślił wkład ruchów na rzecz obrony
życia poczętego.

11. Kongres zainspirował wielu do refleksji, jak to doświadczenie przenieść na teren diecezji, parafii. Czyż nie byłoby wspaniale, aby choć raz w roku w parafii zostało zorganizowane spotkanie przedstawicieli wszystkich grup, ruchów, stowarzyszeń działających na jej terenie?