Domowy Kościół

Domowy Kościół jest integralną częścią Ruchu Światło-Życie przeznaczoną dla małżeństw. Jest to owoc poszukiwań Założyciela - ks. Franciszka Blachnickiego formacji dla chrześcijan realizujących swe powołanie w małżeństwie. Gdy rozrosły się oazy dla dzieci i młodzieży Założyciel szybko odkrył naglącą potrzebę opracowania takiej formacji, która co do formy, treści i duchowości odpowiadałaby potrzebom i możliwościom rodzin. Po spotkaniu z ruchem „Equipes Notre Dame” ks. Franciszek odkrył zbieżność celów i metod. Tam spotkał to, co można nazwać „duchowością małżeńską”. Wykorzystał zatem to doświadczenie przeszczepiając je i dostosowując do gruntu Polskiego. W ten sposób w 1973 r. po raz pierwszy w Krościenku przeżyły swe 15-dniowe rekolekcje małżeństwa. Liczne małżeństwa, które od tego czasu zaangażowały się w Domowy Kościół zostały pociągnięte przez cele takie jak: -dowartościowanie miłości małżeńskiej, której źródłem jest miłość Boża: „Chrystus Pan szczodrze błogosławił tę miłość wielokształtną, która powstała z Bożego źródła Miłości i została ustanowiona na obraz Jego jedności z Kościołem. Jak bowiem niegdyś Bóg wyszedł naprzeciw swojemu ludowi z przymierzem miłości i wierności, tak teraz Zbawca ludzi i Oblubieniec Kościoła wychodzi naprzeciw chrześcijańskich małżonków przez sakrament małżeństwa. I pozostaje z nimi nadal po to, aby tak, jak On umiłował Kościół i wydał zań Siebie samego, również małżonkowie przez obopólne oddanie się sobie, miłowali się wzajemnie w trwałej wierności. Prawdziwa miłość małżeńska włącza się w Miłość Bożą, a kierowana jest oraz doznaje wzbogacenia przez odkupieńczą moc Chrystusa” /KDK 48 /.

- pojęcie rodziny jako Kościoła domowego /ecclesioli/:
„Rodzina jako taka otrzymała od Boga posłannictwo, by stać się pierwsza żywotną komórką społeczeństwa. i wypełnia ona to posłannictwo, jeżeli przez wzajemną miłość swych członków i przez modlitwę wspólnie zanoszoną do Boga, okaże się niejako domowym sanktuarium Kościoła; jeżeli cała rodzina włączy się w kult liturgiczny; jeżeli wreszcie rodzina świadczyć będzie miłosierdzie i popierać sprawiedliwość oraz inne dobre uczynki, służące wszystkim braciom, znajdującym się w potrzebie” /DA 11/.
- pojęcie rodziny jako katechumenatu:
„Z małżeństwa chrześcijańskiego bowiem wywodzi się rodzina, a w niej rodzą się nowi obywatele społeczności ludzkiej, którzy dzięki łasce Ducha Świętego stają się przez Chrystusa synami Bożymi, aby Lud Boży trwał przez wieki. W tym domowym niejako Kościele rodzice przy pomocy słowa i przykładu powinni być dla swych dzieci pierwszymi zwiastunami wiary” /KK 11/.
- pojęcie rodziny jako wspólnoty, która służy wspólnocie lokalnej /parafii/ i czuje się za nią odpowiedzialna:
„W ten sposób rodzina ma się stać żywa komórką w organizmie Kościoła lokalnego /parafii/, który z kolei jest znakiem powszechnego Kościoła Chrystusowego, który jest prawdziwie obecny we wszystkich prawowitych zrzeszeniach wiernych” /KK 26/.Cele te, jak widać z licznych cytatów, są ukonkretnieniem soborowej wizji małżeństwa i rodziny.

 

Ks. Franciszek Blachnicki
Ks. Franciszek Blachnicki urodził się 1921 roku w Rybniku w wielodzietnej rodzinie. Do gimnazjum uczęszczał w Tarnowskich Górach, będąc bardzo aktywnym w harcerstwie. Maturę zdał w 1938 roku.
Brał czynny udział w kampanii wrześniowej, a po kapitulacji podjął działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku ujęty przez gestapo w Zawichoście i aresztowany, został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Przebywał tam z numerrem 1201 przez 14 miesięcy, z tego 9 miesięcy w karnej kompanii, a prze blisko miesiąc w bunkrze. W marcu 1942 roku w więzieniu w Katowicach zostaje skazany na karę śmierci przez ścięcie za działalność konspiracyjną przeciw Rzeszy Niemieckiej. Po prawie 5 miesiącach oczekiwania na wykonanie wyroku zostaje uwolniony.
W latach 1942-45 przebywał w różnych niemieckich obozach i więzieniach. W czasie pobytu na oddziale skazańców dokonało się cudowne jego nawrócenie na osobową wiarę w Chrystusa połączone z decyzją oddania swego życia na Jego służbę.
Po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, a po jego ukończeniu 25 czewca 1950 roku przyjął święcenia kapłańskie.
W latach 1954-56, w okresie wysiedlenia biskupów, uczestniczył w pracach tajnej Kurii w Katowicach i organizował powrót biskupów śląskich do diecezji. Po powrocie biskupów pracował w Wydziale Duszpasterskim Kurii i w redakcji "Gościa Niedzielnego". Prowadził również Ośrodek Katechetyczny, a od 1957 roku działalność trzeźwościową pod nazwą "Krucjata Wstrzemięźliwości". W 1960 roku ówczesne władze zlikwidowały Centralę Krucjaty, a ks. Blachnickiego aresztowano w marcu 1961 roku. Po 4 miesiącach aresztu otrzymał wyrok 13 miesięcy z zawieszeniem na 3 lata.
Od paźdzeirnika 1961 roku ks. Blachnicki podjął studia specjalistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po ich ukończeniu kontynuował pracę naukowo-dydaktyczną w Instytucie Teologii Pastoralnej. W sposób szczególny angażował się w przybliżenie szerokim kręgom duszpasterzy i świeckich soborowej nauki o Kościele i odnowionej liturgii, wypracowując metody formacji liturgicznej.
Już od pierwszych lat pracy duszpasterskiej szczególną uwagę przywiązywał do pracy w małych grupach, począwszy od Oazy Dzieci Bożych, aż po metodę 15dniowych rekolekcji przeżyciowych nazwanych później Oazą Żywego Kościoła. W ten sposób powstał ruch, zwany dziś Ruchem Światło - Życie.
Z inspiracji ks. Blachnickiego powstawały też nowe inicjatywy, które były odpowiedzią na znaki czasu. Do takich należały: Krucjata Wyzwolenia Człowieka, Plan Wielkiej Ewangelizacji, Niezależna Chrześcijańska Służba Społeczna czy też Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów.
Ks. Blachnicki jst też duchowym ojcem wspólnoty życia konsekrowanego, Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła.
W 1981 roku Ks. Blachnickiego zastał poza granicami kraju stan wojenny. Osiadł więć w 1982 roku w ośrodku polskim "Marianum" w Carlsbergu w Niemczech. Tam też zmarł 27 lutego 1987 roku.
9 grudnia 1995 roku w Katowicach rozpoczęto proces beatyfikacyjny ks. Franciszka Blachnickiego

 

RUCH ŚWIATŁO - ŻYCIE

Ruch Światło - Życie jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół. Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło - Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot.
Znakiem Ruchu Światło - Życie jest starochrześcijański symbol fos-dzoe(gr) (gr. światło, życie splecione literą omega tworzące krzyż).

 

Duchowość Ruchu Światło - Życie została wyrażona w "Drogowskazach Nowego Człowieka". Małżonkowie żyjąc treścią "Drogowskazów" realizują je w "Zobowiązaniach Domowego Kościoła".
Cel Ruchu Światło - Życie jest osiągany poprzez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deuterokatechumenat) a następnie we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w Kościele i świecie. Ewangelizacja - katechumenat - diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu Światło - Życie na wszystkich poziomach formacji.
Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to: metoda "światło-życie", przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, oaza rekolekcyjna i mała grupa formacyjna.
Specyfiką metody Ruchu Światło - Życie jest realizacja zasady "życie z życia" i zasady organicznego wzrostu.
Struktura ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła Małe grupy do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty.
Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło - Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługą wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne.
Kapłani w Ruchu spełniają rolę moderatorów, a nie należący do niego - opiekunów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formacją uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot.
Początki historii Ruchu sięgają pierwszej oazy, która odbyła się w r. 1954 Ruch Światło - Życie rozwinął się z oaz - rekolekcji zamkniętych prowadzonych metodą przeżyciową.. Przed rokiem 1976 Ruch był znany pod nazwą "Ruch oazowy", "Ruch Żywego Kościoła". Twórcą oazy, założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był ks. Franciszek Blachnicki (24 III 1921 - 27 II 1987). Ruch Światło - Życie powstał i rozwija się w Polsce a w ostatnich kilkunastu latach rozszerza się również poza jej granicami: na Słowacji, w Czechach, w Niemczech, na Białorusi, Łotwie.
Anna Wojtas

 

Drogowskazy Nowego Człowieka
ks.Franciszek Blachnicki
JEZUS CHRYSTUS jest moim Światłem i Życiem oraz jedyną Drogą do Ojca; Przyjąłem Go jako mojego Pana i Zbawiciela; oddaję Mu swoje życie, aby nim kierował.
NIEPOKALANA jest dla mnie najdoskonalszym wzorem Nowego Człowieka oddanego całkowicie w Duchu Świętym Chrystusowi, Jego słowu i dziełu; dlatego oddaję się Jej, rozważam z Nią w Różańcu tajemnice zbawienia i naśladuję Ją.
DUCH ŚWIĘTY namaścił Jezusa; dzięki Chrystusowi i ja otrzymałem Ducha Świętego, który sprawił, że narodziłem się na nowo do życia dziecka Bożego skierowanego w miłości i posłuszeństwie ku Ojcu; dlatego chcę prowadzić życie w Duchu, poddając się Jego tchnieniu i mocy.
KOŚCIÓŁ - wspólnota pielgrzymujących ludu Bożego, zjednoczona z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym jest jedynym środowiskiem życia, w którym może rozwijać się Nowy Człowiek; chcę wzrastać coraz głębiej w tę braterską wspólnotę poprzez żywą komórkę grupy w ramach Kościoła lokalnego, który jest znakiem i urzeczywistnieniem Kościoła powszechnego.
SŁOWO BOŻE stanie się dla mnie światłem życia, jeżeli będę podejmował stały wysiłek zachowania go, pójścia za nim i czynienia go słowem życia; chcę karmić się nim jak najczęściej szczególnie poprzez osobiste i wspólne z braćmi studiowanie Pisma świętego.
MODLITWA jest oddechem Nowego Życia, wielkim przywilejem i radością Nowego Człowieka, źródłem mocy i dziełem Ducha Świętego w nas; dlatego chcę być wierny praktyce codziennego Namiotu Spotkania.
LITURGIA, szczególnie eucharystyczna, jest uprzywilejowanym miejscem spotkania z Chrystusem w Duchu Świętym, znakiem objawiającym i urzeczywistniającym tajemnicę Kościoła - wspólnoty oraz źródłem i szczytem jego życia; dlatego chcę zawsze jak najpełniej w niej uczestniczyć, a moim zaszczytem i radością jest służba w zgromadzeniu liturgicznym według zaleceń soborowej odnowy liturgii.
ŚWIADECTWO słowa i życia jest nakazem Pana, który chce, aby światłość nasza świeciła przed ludźmi i dlatego obiecał nam moc Ducha Świętego, abyśmy mogli stać się jego świadkami; ufając tej mocy i modląc, się o nią chcę przy każdej okazji wyznawać Chrystusa, mojego Pana i Zbawiciela.
NOWA KULTURA polega na uwolnieniu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia; jest ona dziś bardzo potrzebną formą świadectwa i ewangelizacji; moim świadectwem w tej dziedzinie będzie więc ofiara całkowitej abstynencji od alkoholu, tytoniu i wszelkich narkotyków oraz szerzenie kultury czystości i skromności jako wyrazu szacunku dla osoby.
AGAPE czyli piękna miłość, którą Duch Święty rozlewa w sercach naszych, dzięki której osoba może odnaleźć się w pełni przez bezinteresowny dar z siebie (KDK 24) dla Boga i bliźnich, jest najwyższą formą świadectwa i urzeczywistniania się osoby; dlatego poprzez stałą metanoię, przekreślanie swego egoizmu, naśladowanie Chrystusowego Krzyża, chcę wdrażać się w postawę bezinteresownej służby - diakonii, służąc na wzór Syna Człowieczego wspólnocie Kościoła oraz wszystkim braciom, zwłaszcza najmniejszym i uciśnionym.
Program formacyjny Ruchu Światło-Życie
Program formacyjny jest propozycją drogi dojrzewania w wierze dla uczestników Ruchu Światło-Życie (dzieci, młodzieży, dorosłych, rodzin, kapłanów, osób konsekrowanych i in.)
Jego celem jest osiągnięcie chrześcijańskiej dojrzałości, która wyraża się poprzez osobistą relację do Jezusa Chrystusa, wynikającą z świadomego odnowienia sakramentu chrztu św. oraz w zaangażowaniu we wspólnocie Kościoła, czyli w diakonii.
Droga formacji składa się z trzech zasadniczych etapów, które określamy nazwami:
ewangelizacja
deuterokatechumenat
diakonia
W trakcie poszczególnych etapów obok pracy osobistej ważną rolę odgrywają cotygodniowe spotkania formacyjne (w przypadku rodzin - comiesięczne) oraz oazy rekolekcyjne, które odbywają się w wakacje.
Program formacyjny etapu ewangelizacji obejmuje:
udział w ewangelizacji indywidualnej lub rekolekcjach ewangelizacyjnych, zakończonych decyzją przyjęcia Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela oraz decyzją wejścia na droge uczniów Chrystusa poprzez włączenie się do grupy formacyjnej (postewangelizacyjnej).
4 spotkania nad Ewangelią wg św. Łukasza
8 spotkań poewangelizacyjnych
Oazę Nowego Życia I stopnia, której głównym celem jest spotkanie z Chrystusem obecnym w Słowie Bożym. Na zakończenie oazy I stopnia, lub po powrocie uczestnicy podejmują decyzje podjęcia formacji deuterokatechumenalnej.
Program formacyjny deuterokatechumenatu obejmuje:
11 spotkań ewangelicznych pt. "Droga Nowego Życia", których celem jest utrwalenie w warunkach codziennego życia treści przeżytych podczas oazy rekolekcyjnej I stopnia
spotkania pt. "Dziesięć kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej", które w syntetyczny sposób ukazują podstawowe treści wiary ujęte w trzy grupy:
dogmatyczne podstawy chrześcijańskiej wiary - kroki: Jezus Chrystus, Niepokalana, Duch Święty, Kościół
ascetyczne środki chrześcijańskiego wzrostu - kroki: Słowo Boże, Modlitwa, Liturgia
elementy apostolstwa- kroki: Świadectwo, Nowa Kultura, Agape
Dogmatyczne podstawy chrześcijańskiej wiary zawarte w krokach Jezus Chrystus, Niepokalana, Duch Święty, Kościół mają ukazać i kształtować relacje człowieka wierzącego do poszczególnych Osób Trójcy Świętej oraz do innych ludzi.
Ascetyczne środki chrześcijańskiego wzrostu w krokach Słowo Boże, Modlitwa, Liturgia służą zarówno ukazaniu jak też wdrożeniu w praktyki, ćwiczenia i inne sposoby wyrażania życia chrześcijańskiego, dzięki którym to życie się rozwija.
Elementy apostolstwa zawarte w krokach Świadectwo, Nowa Kultura, Agape ukazują konsekwencje przyjętych prawd i charakteryzują sposób apostolskiego zaangażowania członków wspólnot Ruchu Światło-Życie

Oazę Nowego Życia II stopnia, która ma na celu:
inicjację liturgiczno-sakramentalną;
doprowadzenie do wewnętrznej wolności człowieka - wyzwalanie z "człowieka starego" poprzez rozważanie Księgi Wyjścia
11 kręgów biblijnych pt. "Wprowadzenie w Biblię jako w historię zbawienia", których celem jest ukazanie sensu historiozbawczego i teologicznego wszystkich ksiąg Pisma Świętego, by każdy z członków grupy mógł odnaleźć siebie i swoje życie włączone w plan zbawienia.
właściwy etap inicjacji liturgiczno-sakramentalnej, czyli:
kręgi liturgiczno-biblijne nawiązujące do niedzielnych czytań, których celem jest pogłębienie inicjacji eucharystycznej oraz zwwrócenie uwagi na ten sposób dialogu z Bogiem
przygotowanie do odnowy przymierza chrztu św. w oparciu o pracę z Notatnikiem Wielkopostnym pt. "Zawieram z Wami przymierze"
Triduum Paschalne, przężyte w formie rekolekcji i odnowa przymierza chrztu św.